Hoe gaat het met u, lieve lezer? Heeft u de feestdagen overleefd? En de jaarovergang goed verteerd? Hoeveel van uw goede voornemens blijven er nog over? Ik hoop dat het leven u niet al te zeer uit uw lood slaagt.
Aan mijn schrijfsels zal het alvast niet liggen. Ik heb u een tijdje met rust gelaten. Het voor de hand liggend excuus is tijdsgebrek maar zoals iemand me ooit zei: ‘tijd kan je maken’. Inspiratie was er ook wel voldoende. Bij de traditionele bureau-opruim-actie na een examenperiode, kwam ik allerhande briefjes tegen met daarop een paar woorden die als uitgangspunt moesten dienen voor een nieuwe post. Zo wilde ik iets schrijven over David Van Reybrouck (je weet wel, die historicus/archeoloog die de literaire prijzen maar blijft opstapelen). Over hoe alles wat hij zegt en schrijft zo schoon is. Ik denk dat ik de afgelopen weken ongeveer elk vraaggesprek met hem gelezen heb, op zoek naar mooie woorden. Wist u al dat ik van mooie woorden hou? Maar voila, een heel bericht wijden aan Van Reybrouck is niet nodig gebleken, een paragraaf volstaat…
Waar was ik? Ah ja, de reden voor de lange radiostilte. Het ontbrak me een beetje aan de zin om mijn ideeën in een blogbestendig narratief te gieten. En ook wel wat aan focus. Ik geef het niet graag toe maar ik ben de laatste tijd nogal verstrooid. Ik heb op een paar weken tijd zowel mijn muts als een sjaal op de trein laten liggen en ook mijn warme wanten was ik bijna kwijt gespeeld. Iemand anders heeft ze voor me terug gevonden maar ik heb geen idee hoe ze daar in de eerste plaats beland zijn.
Het is nu mijn lief die me – soms op mijn aangeven – aan alles doet denken. “Sleutels bij?”, als we de deur uitgaan (ja, die ben ik ook al eens vergeten en bijgevolg was ik een volledige dag buitengesloten), is eerder de regel dan de uitzondering. “Vergeet de ciabatta niet!”, stuurde hij me nog onlangs. Soms zijn er ook erg leuke reminders. Die krabbelt hij dan neer op post-its om ze daarna ergens in de kamer te laten. Wat er juist opstaat, ga ik hier niet aan uw neus hangen. Het zijn minder praktische dingen dan sleutels en ciabatta, dat kan ik al wel zeggen.
Maar hoe goed hij mijn tweede geheugen speelt, toch hoop ik dat de focus snel terug komt. Ik vertrouw er al heel mijn leven op…
x
PS: U vraagt u misschien af waar de titel van komt? Meestal zoek ik een mooie zin uit een liedje, een boek, een gedicht,… Ditmaal ben ik voor de catch phrase van TicTacs gegaan. De hele blok- en examenperiode stond er zo’n doosje op mijn bureau. Elke examenreeks is er wel één ritueel waar ik aan vasthou. Dit jaar trakteerde ik mezelf op het einde van elke studeerdag op zo één tictac . Ofwel op 2 calorieën. Luxe hé…
Muziek: Limit to your love – James Blake
Odyssee. 